اولین مقررات عبور و مرور در ایران
نخستین مقررات عبور و مرور در ایران، تحت عنوان نظام‌نامه تردد درشکه‌های عمومی به تصویب رسید و صاحبان آنها را ملزم به نصب پلاک، و رعایت مقررات مربوطه می‌کرد. بر اساس مقررات مذکور، هدایت‌کنندگان این درشکه‌ها باید گواهینامه درشکه‌رانی می‌گرفتند.
پاره‌ای از مقررات درشکه‌چیها، در گذشته نه چندان دور تهران قدیم:
مقررات مخصوص:
ماده 1. راه‌انداختن درشکه، در شهرها بدون پروانه شهربانی ممنوع است.
ماده 4. پشت درشکه باید با عدد فارسی شماره نصب شود.
ماده 6. درشکه باید نظیف باشد و تشک آن از چرم یا مخمل یا ماهوت باشد.
ماده 7. درشکه باید بوق یا زنگ خبر نصب کند.
ماده 8. اسب درشکه باید قوی باشد و مبتلا به امراض مسری نباشد.
ماده 9. بستن اسب تعلیم ندیده و بدخو به درشکه ممنوع است.
ماده 16. شرایط رانندگی درشکه، سن کمتر از 23 سال نباشد.
ماده 18. راننده درشکه، از لباس متحدالشکل معاف ولی کلاه باید داشته باشد.
ماده 20. سر شلاق درشکه نباید فلز یا گره داشته باشد.
ماده 22. رانندگان باید هنگام سوار و پیاده شدن مسافر با برداشتن کلاه احترام کنند.
ماده 24. راننده در موقع راندن نباید نوشابه بنوشد.
ماده 26. بی‌احترامی و بداخلاقی و خشونت نسبت به مسافر اکیداً، ممنوع.
ماده 32. درشکه باید از سمت راست خیابان عبور کند.
ماده 34. در خیابانهای سراشیب باید فوق‌العاده آهسته حرکت کنند.
ماده 35. راننده هنگام توقف باید دست راست خود را با شلاق بلند کند، تا راننده پشت او مطلع گردد.
ماده 37. راننده فقط حق دارد کرایه نرخ تعرفه را طلب نماید.
ماده 46. حمل نعش با درشکه ممنوع است.
منبع: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران